Słońce nigdy nie gaśnie

 

„Słońce nigdy nie gaśnie”💥

To nie jest zwyczajne odejście. To strata, po której płacze cale Gniezno. Zubożał cały świat. Kiedy odchodzi człowiek wielki, a jednocześnie zwyczajny, już nic nie będzie takie samo.

Do mnie dotarła ta wiadomość aż z Anglii. Kiedy przeczytałam: „Jarosław Walerczak nie żyje” pomyślałam, że to niemożliwe. To taki człowiek, który był, jest i będzie zawsze.

Poznałam Jarka pod koniec lat dziewięćdziesiątych, kiedy jako studentka stawiałam pierwsze kroki jako dziennikarka „Radia Gniezno”, a później korespondentka „Radia Merkury” . Jarek pracował wówczas  w „Głosie Wielkopolskim”, jednak później dołączył do ekipy „Przemian na Szlaku Piastowskim”.

Jako starszy i doświadczony kolega, był dla mnie wzorem obiektywizmu i rzetelności dziennikarskiej. Kiedy – jak zwykle spóźniona – wpadałam na konferencję, cierpliwie tłumaczył, o co w niej chodzi. Kto jest z jakiej opcji i kto kogo lubi lub nie.  Zwyczajnie. Bez oceniania, krytykanctwa czy zazdrości.

I ten humor. Kiedy zaczynali rozmawiać z Rafałem Muniakiem, dowcip iskrzył tak, że loża szyderców z Muppet Show to pikuś. Dowcip, inteligencja, a jednocześnie skromność to cechy, które najlepiej go określają.

Jarek kochał życie. Przynajmniej takie sprawiał wrażenie. Zawsze przygotowany, ciekawy tematu. Znał odpowiedź na każde zagadnienie, miał kontakty do wszystkich. Dlatego, że kochał ludzi. Ludzie kochali też jego. Widać to także teraz, kiedy kondolencje ślą postacie z różnych opcji i ugrupowań politycznych. I ja także dołączam się do nich. Kasiu, jeśli to czytasz wiedz, że serdecznie Tobie i dzieciom współczuję. Bo to odejście boli wszystkich. To odejście nie dzieli nas, ale łączy.

Najbardziej jednak kochał swoją rodzinę. Kiedy zostałam trenerką szybkiego czytania i technik pracy mózgu, w każdą sobotę przez kilka miesięcy  przywoził dzieci na zajęcia i zachęcał do zdobywana wiedzy. Często wraz z Kasią, swoją żoną o której zawsze wyrażał się z miłością. Kiedy głośno zauważyłam, że jego dzieci mają urodziny w podobnych datach, latem, odpowiadał półżartem, śmiejąc się do Kasi: „No wiesz, tam, gdzie mieszkamy, nie ma co robić w długie listopadowe wieczory. Stąd dzieci rodziły się latem”.

Cały Jarek. Ostatnio spotkaliśmy go z Kasią latem, nad jeziorem. Jak zwykle radośni, uśmiechnięci oboje.

Kiedy patrzyłam na Jarka, widziałam człowieka, który celebrował każdy dzień. Każdą chwilę. I zauważał każdego człowieka. „Witam cię najserdeczniej” zwracał się do każdego i każdemu podawał na powitanie dłoń. I patrzył w oczy. Jak człowiek. To teraz takie rzadkie.

„Bóg się nie powtarza” słyszałam gdzieś takie zdane. Szkoda. Nie będzie już drugiego takiego Jarka. Nikt, nigdy nie zastąpi naszego kolegi.

Możemy jednak pamiętać o nim i wartościach, którymi żył. Możemy starać się próbować żyć jak on, choć w tych czasach to takie trudne.

Myślę, że Jarek jest teraz tam, dokąd zmierzamy wszyscy. Czuję, że odszedł zbyt wcześnie. Mam jednak nadzieję, że tam, dokąd trafił, zajął szczególne miejsce. VIP. Takie miejsce mają tylko wybrani.

Żyjmy tak, abyśmy, kiedy się z nim spotkamy, mogli usłyszeć: „Witam cię najserdeczniej”.✋💥

Tekst: Agnieszka Andrzejczak (Wieczorek)

Fot. "Radio Gniezno" i "Przemiany na Szlaku Piastowskim"